واھگ منی

   واھگ منی   واھگ  منی  آجو  بہ  بات  ماتیں وتن

   مئے چم روک مئے گُلزمین سر سبز بات ماتیں وتن

   دوست ءِ وتی رسم ءُ رواج دوست ءِ مناں ماتیں زُبان

   رھبند ءُ راہ ءَ  من وتی  پیوند کناں گوں جسم ءُ جان

   اِے پَنت ءُ  سوج ءَ  گوش  دار جَند ءَ  وتی   پجاں بیار

   بیا  گلزمین  کدراں  بزان  باریں   کدی   کیتیں   بھار

   راہ ءَ  وتیگاں  یل  مَدے  مُلک ءَ  وتی  دِگراں   مَدے

   کوشست ءُ  جُھد ءَ  تو  بکن ھک ءَ وتی مُپتاں مدے

   سالانی  سال ءِ  نوں  ترا،  زُلمانی  ھارے تئ سر ءَ

   ماتیں  وتن  تئ  ھون  بیت،  بیر  بِگر  نوں  یک  بْر ءَ

   آ میر ءُ  سردار  نیست  اَنت، کہ پہ وتن دیم ءَ بہ باں

   اِے میر ءُ سردار مُپت وراں گوں دژمناں ھمدست باں

   کسی  اُمیت ءَ  نوں  مہ نند،  مُلا  پہ تو دیم ءَ نہ رو

   تھناں  بلوچ وت  جُھد   کن  دیم ءَ  برو    دیم ءَ  برو

   میراس ءُ مال ءَ مئے وتی  جھاگیر نیاں دگرےکسی

   اِے  کُل  بلوچ  ءِ  کھچراں   دژمن  بہ  گر  راہ ءَ وتی

   گال ءَ  وتی  بنداں  کناں  رازاں  دل ءِ دْرشان کناں

   دلبر  مجاں  زنگ ءُ  منی  زیمیں  دل ءَ  کُربان کناں

   گال ءَ  منی  گاں  گوش  دار  دل  بزگیں بیمار ءُ وار

   رنگ  اوں  منی  زرد  تْرتگ  ھانُل  من ءَ  چّم ءِ بچار

   اِشک ءَ   منا  بیران  کُتگ  زند گوں  گم ءَ آسر شُتگ

   نوں لال ءُ دوست ءَ جاھجتگ کبر ءِ سَرون ءَ شور کَتگ

   دایم  منی  دل  جوش  جَنت  ماتیں  وتن   آزات بات

   مئے  گُلزمین  آباد بات  رند پہ  وتن  ھون  شات بات

   رند بلوچ